Weet je waar ik zo stilletjesaan groen, blauw en bijgevolg appelblauwzeegroen van word? Van de druk dat alles top, eersteklas en uitmoetend moet zijn. Alles top! Dat is zo ongeveer de simpele regel van het leven.
Televisiereeksen? Die moeten als het ware in aanmerking komen voor een Gouden Roos of een Emmy. Restaurants? Die moeten minstens 14/20 scoren in de Gault Millau, zelfs al zijn ze een pitazaak. Telefoons? Die moeten minstens smart en als absolute minimum van het voorlaatste model zijn.
Wel, ik geef toe dat de lat hoog mag liggen. Op de toppen van je tenen lopen is goed voor de spierontwikkeling en doet je bovendien slanker lijken. Less is more, maar we kiezen als het er echt op aankomt al te vaak voor de more.
En toch. Ik kijk graag naar televisieseries die degelijk gemaakt zijn, zoals Deadline 14/10. Simpelweg vermakelijke televisie.
En toch. Ik eet al eens graag een broodje kroket, een Ristorante pizza van Dr Oetker of erwtjes uit blik gemengd met mayonaise. Ik ga heus niet dood van eens niet laaiend wezen over een restaurant, als het gezelschap maar meevalt.
En toch. Ik heb een iPhone 4, nog steeds geen 4S dus en nog veel minder een iPad.
En toch. Af en toe “doe ik mijn best” of “probeer ik”. Daar moet je het mee doen.
Mag het even?
Dankjewel.
… En van de druk om de mooiste en de beste producten te hebben. Of toch minstens de middelste. Maar nooit de minste.
Ik denk dat velen vergeten dat je voor één superding eerst negen keer op je bek moet gaan. Alles lijkt zo vanzelfsprekend geworden terwijl niks dat is.
En mocht ik in een gospelkoor zitten, ik zou er hier nog een vette AMEN aan toevoegen. :)