Restaurant Ardent op de Dageraadplaats moet al minstens twee jaar op mijn restolijstje staan. Een beetje verwonderlijk eigenlijk, want ik begeef me wel regelmatig in dat deel van Antwerpen. Het paste gewoon nooit eerder. Op een woensdag eind december biedt een gelegenheid zich aan – ook al kan ik pas vanaf 13u00. Ardentwaarts!
De eerder klassieke inrichting met witte tafellakens en zwarte leren stoelen wordt (gelukkig naar mijn mening) aangevuld met eigentijdse accenten op de tafels: mijn favoriete bestek van Cutipol, stuk voor stuk leuk servies, hippe bloemetjes. We kiezen de – als ik mij niet vergis – Portugese bubbels en starten met de menu-inspectie: ’s middags zijn de opties lunchmenu (drie gangen à € 29) of businesslunch (hoofdgerecht + koffie of thee à € 25).
Ik wil meteen voor de eerste keuze gaan, maar dan volgt er per gang nog een keuze.
rundstartaar met gepofte knolselder
of
salade van verschillende soorten aardappel met hondshaai en komkommer
•••
fazant met savooikool
of
snoekbaars met zeekraal en jus van zandwortel en tijm
•••
dessert op basis van rijst, pompelmoes en cassonade
(selectie van vier kazen van onze kaaswagen ipv dessert: supplement € 7)
of
koffie of thee
We selecteren eensgezind de rundstartaar en de snoekbaars. Alleen over de laatste gang raken we het niet eens… Ik wil het niet te laat maken, mijn gezelschap ziet die pompelmoes wel zitten.
Ondertussen serveert Ardent twee amuses: preskop met mosterdmayonaise en beuling met bloemkool. Op zo’n moment gaan mijn oogjes blinken, omdat ik besef dat er mij een meer dan lekkere lunch te wachten staat.
De compagnon gaat voor de begeleidende wijnen, ik beperk mij wegens met de wagen tot één extra glas. Graag de witte, mijn zwak! Dat blijkt pas voor de volgende gang te zijn, want bij de rundstartaar schenken ze een Spätburgunder uit de Duitse Pfalz-regio.
De smaakvolle rundstartaar wordt opgeleukt met knolselder en daikon (of een andere radijsachtige). Mijn foodhumeur blijft goed, chef Wouter Van Steenwinkel kan mij bekoren. In het bijzonder de diepe smaak van de knolselder blijft hangen bij mij.
Dan wordt het tijd voor mijn tweede alcoholische consumptie: een Oostenrijkse Gruner Veltliner uit de Wagram-regio. Lekker fris! Daarbij verschijnen grote zwarte borden met de kunstig gedresseerde snoekbaars. Onder het mooi gebakken visje liggen paddenstoelen, ernaast spinazie, erop zeekraal en enkele opgerolde schijfjes rode biet. De jus bindt alle ingrediënten in deze geslaagde hoofdschotel aan elkaar. Eén iets waar ik verrast bij opkijk, is de gulle portie geprakte aardappel met een toets van karnemelk die in het midden komt te staan. Ik ben de laatste jaren zodanig gewend geraakt aan eten zonder koolhydraten dat ik deze aardappelen instinctief als vreemd beschouw – al zijn ze dat natuurlijk niet. Desalniettemin moet ik toegeven dat ze superlekker zijn en ik meer dan ik eigenlijk van plan ben in dat kommetje zit.
Zelf pas ik dus voor het dessert. Ik concentreer me op de zoetigheden die bij mijn koffie komen: vijf huismaaksels op rij. Gepofte rijst in chocolade, een canelé de Bordeaux, een nonnenbil, een Madeleine en een merenguesnoepje.
Een speciale vermelding trouwens voor de merengue. Daarenboven erg fotogeniek!
Geen idee waarom het zo lang geduurd heeft vooraleer ik deze deur op de Dageraadplaats binnenstapte… Ardent kan er van op aan dat ik terugkom – zeker nu er met het einde van Bascule toch een ‘high end lunchoptie’ minder is op Zurenborg.