*** WARNING: De foto’s hieronder zijn van erbarmelijke kwaliteit.
Als schuldige kan ik enkel naar mezelf en het ontbrekende daglicht wijzen… ***
Op een zondagavond zijn we van plan om het vrij recente Gitane te prospecteren. De tagline ‘fine drinks’ en het concept met een tiental hapjes op de kaart prikkelt onze zinnen. Ook het pauwlogo en wat er van De Tempelier geworden is, zijn extra stimulatoren om er vrij vroeg op de avond heen te trekken. Helaas hangt er “Uitzonderlijk gesloten” op de deur en moeten we noodgedwongen een ander plan bedenken. Niets in Oudburg kan ons beiden bekoren, dus bedenken we iets anders: de Witte Olifant – Chang Phuak in de Zwartezustersstraat staat nog op onze verlanglijst. Deze Thai kwam de laatste maanden in onze vriendenkring meermaals ter sprake. Ik bel voor de zekerheid om te checken of onze wandeling niet vergeefs zal zijn. We worden verwacht en zetten koers richting Thailand!
De man aan de telefoon spreekt vlot Nederlands, maar bij de dienster is het toch in het Engels te doen. We mogen een tafel kiezen. Het restaurant bestaat uit een voor- en een achterkamer: voorin zit een gezelschap van vijf jongeren, achterin een koppel. Alright! Wat zullen we eten? Ga ik zoals altijd in Thaise eethuizen voor iets met kip, rode curry en kokosmelk of doe ik eens zot? In ieder geval besluiten we meteen om assortiment Witte Olifant (€ 11) te delen bij wijze van opwarmer.
Mijn vriend treurt een beetje, want hij had best wel zin in ‘fine drinks’ en bij Aziaten lukt dat doorgaans niet al te best. We beslissen om een karaf roséwijn te bestellen waar hij van zal meedrinken als aperitief om dan later op een Westmalle Triple over te schakelen. Het moet gezegd dat het enige voeten in de aarde heeft om de dame duidelijk te maken welke wijn (“rosé”, “rose”, “pink”, “something in between red and white”) we willen, ook al duid ik met mijn vinger – eerst rustig en daarna toch iets nadrukkelijker – op de kaart aan wat ik bedoel. Volgens diezelfde kaart kun je overigens nog kiezen tussen Franse of Spaanse rosé, maar die strijd geef ik bij voorbaat op. Whatever rosé!
Over de hoofdgerechten twijfelen we lang, vooral omdat ik mij toch voorneem om buiten mijn comfort zone te treden. Uiteindelijk gaat mijn vriend voor nummertje 15b Gang kee leh (rode curry met typisch Thaise groenten en kip, ‘Thai copper pod’ – € 16) en ik voor 2 Pad graa prow (pikante saus met hot basilicum, verse chili, look en rundsvlees – € 16,50).
De dienster lijkt opdienen toch niet bijster gewoon te zijn en dus duurt het eeuwen vooraleer onze wijn verschijnt. Het assortiment hapjes volgt iets vlotter. Op een lichtgroene schaal in de vorm van een blad ligt een loempia, een somosa, een viskoekje, een kipsaté en een garnalentoast met sesam. Om te dippen zijn er een pikante sausje en eentje op basis van pindanoten. We delen broederlijk / zusterlijk, zelfs het frisse slaatje. Lekker!
Inmiddels zijn er nog wat tafels gevuld geraakt. Ondermeer een koppel dat tevens zo’n ‘Thai copper pod’ besteld heeft die warmgehouden wordt op een houder met een theelichtje in. Ik zie de dame roeren in haar potje en hoor dan iets op een vragende toon met ‘scampi’ in. Oei! Een verkeerd begrepen bestelling. Het koper gaat terug naar af.
Nog een vrij lange tijd later is het onze beurt… Eerst komt een pot rijst: niet de witte plakrijst die we gewoon zijn in Thaise restaurants, maar een iets bruinere variant. Daarna volgt de koperen pot voor mijn vriend. De inhoud ziet er op het eerste gezicht toch iets anders dan we voor ogen hadden en eerlijk gezegd weinig uitnodigend uit. Mijn wederom bladvormige schaal is royaal gevuld met rundsvlees, groenten en een bruine saus.
Eerst proef ik van mijn eigen keuze. Niets mis mee, al onderstreept het niet waarom ik zo van de Thaise keuken hou: verse ingrediënten en dito kruiden, hotter dan hot. Voor mij smaakt deze schotel te weinig inspirerend en niet kraakfris genoeg. Jammer! Ja, ik heb spijt dat ik niet bij een variant op mijn favoriet kip / rode curry / kokosmelk ben gebleven. Dan maar even schooien bij de overkant… Ook daar zijn er echter twijfels: het gerecht is niet echt warm, vrij lauw zelfs. Dat kan twee dingen betekenen: het is opgewarmd of zou het misschien de geweigerde portie van de dame aan de andere tafel kunnen zijn? Bovendien zit er een smaak in die ons beiden niet echt bevalt: wellicht die groene bladeren, een typisch Thaise groente die we niet kunnen thuisbrengen. Dat valt natuurlijk de Witte Olifant noch z’n kok te verwijten, eerder onze smaakpapillen.
En toch. Met zo weinig schwung in de bediening en de gerechten denk ik niet dat ze mij hier nog terugzien. Ook al is die orchidee in het schaaltje met de rekening erg lief. Er zijn voldoende alternatieven voor smakelijk Thais in Gent, zij het dan misschien take-away.