De Italiaanse zaak Portobello in Blankenberge bestaat uit twee luiken: een restaurant op de zeedijk en een trattoria (enkel afhalen) in de De Smet De Naeyerlaan. Wij zochten met het team een lunchplek – bij voorkeur aan de dijk – om even energie op te doen tussen het brainstormen en het gocarten in. Het is misschien niet 100% ’t zèètje, maar landen bij deze Italiaan na een tip van de baas.

Met onze groep van twaalf komen we rond 12u30 aan. Ondanks onze reservatie staat er geen lange tafel klaar en moet er à la minute nog met tafels geschoven worden. Een beetje vreemd, al is dit euvel wel snel verholpen… We installeren ons als enige klanten op de bovenverdieping met zicht op zee en mogen dus ongestoord lawaai maken.

Nog een eigenaardigheid ligt in het feit dat we noch op voorhand hoefden te beslissen noch een beperking qua aantal verschillende gerechten voor onze groep opgelegd krijgen. Volledige keuzevrijheid dus.

Als aperitief worden er ondertussen twee flessen spumante en een Crodino non-alcolico (€ 5,30) voor mij besteld. De jonge ober die ons met veel werkvreugde bedient, brengt waterglazen, water, gemarineerde olijven en tot slot de bubbels. Op het team!

De eetkeuzes variëren: pizza quattro formaggi, tortelloni spinaci, linguine con scampi, ossobuco, filet mignon, costolette d’agnello chef (lamskoteletten), … Ik twijfel lang en zoals gewoonlijk tussen ‘iets met paddestoelen’ of ‘iets uit de zee’. Het wordt uiteindelijk de risotto marinara (€ 19).

Het moet gezegd: het eten komt vrij vlot volgt om zo ‘op den bots’ twaalf borden te bereiden. Voor mij staat een ovalen bord met een royale portie risotto. Dat volume valt meteen op. We wachten nog even tot de rest van de tafel bediend is en tasten dan toe…

Wat de zeevruchten betreft spot ik mosselen, venusschelpen, inktvis, octopus en als opvallendste vrucht uit de zee een langoustine. Mijn risotto smaakt – al mocht de risottorijst van mij nog net iets gaarder en het geheel wat smeuïger. Eén ding ontsiert mijn bord: een decoratief ingesneden radijs. Wat doet een radijs in godsnaam op een bord met risotto marinara? Of op een tortelloni spinaci? Want ik ben niet de enige die een radijs als extraatje kreeg. Sorry, ik ben gevoelig voor misplaatste versiering.

Voor dessert rest er geen tijd meer. De gocarts wachten, het spel moet gespeeld worden. Iedereen lijkt tevreden – ook een prestatie als je met z’n twaalven uit eten gaat. Voldaan wandelen we terug richting casino…