Bedrijven die resideren in een stadscentrum, met bij het buitenwandelen een ruim aanbod eet-, drink- en koopgelegenheden. Het zijn chansaars. Ik klaag niet met onze kantoren aan de oprit van de E17 en de E40. Toch kan het beter. En voor mij persoonlijk zou die beterschap er moeten zijn tegen eind 2015, dan nemen we als MiX onze intrek in het gerenoveerde wintercircus. How cool is that? Maar ondertussen geniet ik met een tikkeltje jaloezie van afspraken bij zij die wel in het Gentse (epi)centrum vertoeven.

Meeting voorbij. Buitenkomen. Straat oversteken. Faja Lobi binnenstappen.
Zo eenvoudig kan het zijn…

Mijn eerste keer in een Surinaams restaurant. Het interieur verrast mij positief. Fris, wit en hout met wat warme bohémien elementen (bij gebrek aan een betere omschrijving). Zij die er wel al aten of dronken, waarschuwen voor de niet altijd even vriendelijke bediening en de nogal ruwe borden. Achteraf moet ik toegeven dat er in beide een grond van waarheid zit, maar ik neem mij toch voor om hier nog terug te keren… Misschien een ontbijt of een broodje. Voor deze lunch laat ik mijn oog echter vallen op de kipsatés met pikante pindasaus, rijst en groenten (€ 13). Mijn gezelschap kiest de cajun beef (Surinaams stoofvlees) en de vegetarische pom (Surinaamse wortelgroente). Qua liquiditeit bestellen we een literfles bier uit Paramaribo – kortweg Parbo – voor ons gedrieën.

De pintjes volgen snel.

Niet erg veel later ook onze copieuze borden.

Ik lunch met smaak – al geef ik toe wegens de waarschuwingen een veilige keuze gemaakt te hebben. Naast de vier kipsatés en de niet erg pikante doch lekkere pindasaus liggen op mijn bord gekruide groentenrijst, sperzieboontjes, mais, rode biet, tomaat en sla. Na even loeren bij de buren ontwaar ik geen afgunst. Kip en pinda it is.

Vrijdags voldaan lopen we de Vlaanderenstraat in. Nog een tussenstop bij Joost Arijs om een collega duidelijk te maken dat macarons geen kokosrotjes zijn. Met een éclair in de hand nemen we de tram richting Gastom Crommenlaan.