Ja, ik heb een zwak voor vol-au-vent. Ja, mijn beste maatje Geert lacht mij daar geregeld mee uit omdat hij vol-au-vent nu eenmaal geen foodie-waardig eten vindt. Uiteraard wil ik hem van het tegendeel overtuigen en daarom krijgt hij als poets wederompoets voor zijn verjaardag een portie vol-au-vent bij Brasserie Latem cadeau. Waarom bij Brasserie Latem? Omdat ik ergens – al kan ik me met de beste wil van de wereld niet meer herinneren waar – gelezen heb dat een respectabele recensent de vol-au-vent in deze Latemse brasserie als de beste van Gent en omstreken beschouwt.
We spreken af op een woensdagmiddag en er is meteen al wat verwarring wegens allerlei bestelwagens van vakmannen voor de deur. Op de ramen hangt ook een groot vraagteken gekleefd… Omdat het nogal druk is op de Kortrijksesteenweg en ik niet meteen een parkeerplaats vind, bel ik even om te vragen of ze überhaupt open zijn. Ja, hoor! We moeten de rode loper volgen langs de kant van de Porsche-garage en zo komen we inderdaad bij de achterdeur terecht. Een beetje vreemd binnenvallen zo bij een eerste bezoek en dat geldt eigenlijk ook voor de gehele setting, want wij lunchen terwijl in het voorste gedeelte verdergewerkt wordt aan de herinrichting.
Eerst en vooral bestellen we elk een aperitiefje en vragen nog vijf minuten bedenktijd voor de rest. Geert drinkt Italiaanse bubbels genaamd Bellavista Alma Gran Cuvée van Chardonnay en Pinot Noir druiven (€ 16). In de non-alcoholische categorie wordt mij het rabarberdrankje Van Nahmen (€ 8) aangeraden. Verrukkelijk!
Jullie merken het meteen: Brasserie Latem durf ik bestempelen als pokkeduur – al twijfel ik of dat wel een correct Nederlands woord is. Ik had me daar enigszins op ingesteld wegens de locatie, dus besluiten we na enig getwijfel om daar bij onze verder keuzes geen rekening mee te houden.
Bij de drankjes verschijnen overigens wat aperovleesjes en olijven.
Over het hoofdgerecht bestaat geen discussie: we zijn hier voor de vol-au-vent (€ 35). Dat stond zelfs in de meeting request die ik voor deze lunch verstuurde…
Wanneer de dame opnieuw verschijnt om onze eetbestelling op te nemen, begin ik alvast met de vol-au-vent. Waarop ze doodleuk laat weten dat er deze middag geen vol-au-vent is… WHAT!?! Geen vol-au-vent? Het is jullie signature dish en het staat tevens als foto op de eerste pagina van jullie (iPad-)menukaart? In werkelijkheid knik ik beleefd doch ontgoocheld en vraag nog wat extra bedenktijd.
Uiteindelijk landen we bij kalfswang op z’n Vlaams (€ 24) uit dezelfde categorie ‘pot-au-feu traditionel’ als hoofdschotel. Ik laat me gaan aan het eekhoorntjesbrood met petit-gris (€ 30) als starter, de overkant kiest voor de sashimi van zalm en tonijn (€ 30). Het voelt wat raar om voorgerechten te selecteren die duurder zijn dan de hoofdgerechten, maar hier hebben we nu eenmaal zin in. Op de kaart stond naast ‘les classiques’ nog een ander luik met ‘essensuals’, kleinere bordjes die worden opgesplitst tussen ‘small & kinky’ en ‘full body & hot’. Ik overwoog even om hieruit een starter – zoals kroket van Comté, Gruyère en Gouda – te pikken, maar de herinnering aan die fantastische gang met cèpes en escargots bij Hertog Jan drijft mij toch naar mijn uiteindelijke keuze.
En wanneer het voorgerecht verschijnt, lijk ik even de vol-au-vent-teleurstelling te vergeten. Ik eet traag van deze combinatie delicatessen. Aan de overkant gebeurt hetzelfde met de rauwe plakjes zalm en tonijn. Vanzelfsprekend kijk ik daar als zwangere vrouw ietwat afgunstig naar, want negen maanden zonder rauwe vis blijven negen lange maanden.
Daarna komen we bij het klassieke stoofpotje van kalfswang aan. In de lastig te fotograferen Staub-pot liggen enkele supermalse wangen te lachen en het valt meteen op dat we hier van een royale portie mogen spreken. Bij het vlees horen twee kommetjes: in het ene zitten goudgele frietjes, in het andere een klassieke salade met kropsla, tomaat en mayonaise. O ja, en van dat laatste verschijnt tevens een apart potje op tafel.
We eten meer dan smakelijk. Bij Brasserie Latem kennen ze hoe dan ook hun klassiekers. Alleen moet ik toch soms fronsen bij de prijzen die ze hanteren en vind ik het een moedige beslissing om het restaurant open te houden tijdens de renovatie. Een paar dagen later lees ik in Het Nieuwsblad dat Brasserie Latem hun 25-jarig bestaan viert met een make-over en een nieuw concept. In dat voorste gedeelte richten ze een izakaya in waar je buiten de restauranturen terecht kunt voor een drankje en iets kleins om te eten – net zoals in Japan. Zaakvoerder Peter Van Den Bossche licht toe: “De focus ligt op rauwe vis, maar we bieden ook typische gerechten uit onze eigen keuken aan. Klanten kunnen kiezen voor het menu Omakase. Dat betekent: je volgt de chef, hij kiest het menu.”
Mijn eerste kennismaking met Brasserie Latem kan ik niet anders dan een valse start noemen. En wanneer ik hier ooit terugkom, wordt het nog moeilijker kiezen: ofwel de klassieke keuken en bij voorkeur dan mijn absolute favoriet vol-au-vent, ofwel de rauwe vis in de izakaya.