Een boek van Annelies Verbeke
Sinds een drietal maanden werk ik in De Krook, een nieuwe architecturale landmark in het centrum van Gent die we als imec delen met onder meer UGent en de Gentse bibliotheek. Dat was voor mij de aanleiding om na een tiental jaar geen bibbezoeker meer te zijn opnieuw een lezerskaart aan te schaffen. Maar thuis lag nog een ongelezen stapeltje dat eerst weggewerkt moest worden. Vorige week bleek dat ineens 100% verschwunden, dus zocht ik mijn eerste boek in De Krook uit…
Ik liet me meteen verleiden door de ‘sprinters’ die vlakbij de ingang geëtaleerd staan: dat zijn doorgaans recente en populaire boeken die voor maximum een week uitgeleend worden, zonder pardon en dus zonder verlenging. Dat levert wel wat leesdruk op, maar gelukkig blijkt het nieuwste boek van Annelies Verbeke geen al te dikke klepper. En ook wel écht goed, niet onbelangrijk als het vooruit moet gaan!
Ik neem het boek quasi blind mee – uiteraard na het handig gescand te hebben bij de selfservice – en merk eigenlijk pas thuis dat het om een bundel van kortverhalen gaat. Misschien wel net wat ik nodig had na het lezen van enkele serieuze dikzakken (meer dan 600 pagina’s – Kwaadschiks + Een klein leven) eerder dit jaar…
Kortverhalen lezen dus bijzonder vlot, en zeker deze kortverhalen van Annelies Verbeke. Ik weet wel nooit goed wat ik moet doen als ik aan het einde van eentje kom. Lees ik meteen verder of neem ik toch telkens een korte pauze? Ik doe eerder het eerste dan het laatste, al vraagt dat soms wel een net iets te snelle switch op vlak van inleving.
Het heeft niet veel zin om al te veel in te zoomen op de individuele vertellingen. Wel verwonder ik mij over het feit dat Verbeke er kortverhaal na kortverhaal in slaagt mij meteen in het personage, de situatie of de omgeving te slepen. Zij het een uit Marokko ingevlogen bruidje, zij het een ontwakende architecte met geheugenverlies, zij het een jongeman die net vrijgelaten werd uit de gevangenis. Soms wordt het wat absurd, niettemin denk ik bij bijna alle vijftien kortverhalen dat ik nog geen afscheid wil nemen van het personage. Het zou wel ferm zijn moesten dat de vijftien hoofdpersonages zijn uit de romans die Annelies Verbeke de volgende twintig à vijfentwintig jaar zal schrijven. Al moet je waarschijnlijk een halve autist als mezelf zijn om jezelf zo’n mosterdproject op te leggen.
‘Halleluja’ holderdebol.comder kopen?
