Een boek van Emma Cline
Op een gegeven moment begin je te beseffen dat je ouder wordt. Dat sijpelt bijvoorbeeld binnen als je de leeftijd van atleten (voetballers en onze Rode Duivels in het bijzonder, tennissterren, …) hoort. De tijd dat mijn leeftijdgenote Kim Clijsters nummer één van de wereld stond, ligt immers al even achter ons. Ook in boekenland debuteren auteurs die nog geen dertig geworden zijn met veel en welgegund succes. Denk Emma Cline, 27 jaar als mijn research klopt. En het mag meteen gezegd, wat een binnenkomer!
Emma neemt ons mee naar Californië in het hippietijdperk – eind jaren zestig dus. De achterflap belooft een coming-of-age verhaal met de veertienjarige Evie Boyd in de hoofdrol. De puber worstelt met het leven, zeker na de scheiding van haar ouders. Tijdens een broeierige zomer leert ze de meisjes kennen, een stel vrijgevochten jonge vrouwen die samen op een bouwvallige ranch wonen met hun blijkbaar charismatische leider Russell. Voor Evie straalt Suzanne – het meisje met de meeste autoriteit – echter meer aantrekkingskracht uit dan Russell. Op zoek naar Suzannes aandacht volgt ze de meisjes dan ook naar de bewuste ranch waar het verhaal richting gewelddadige apotheose kruipt.
Omdat de verteltijd switcht tussen 1969 en enkele tientallen jaren later weet je al sinds het begin dat die zomer lelijk getekend wordt door een bloederige slachtpartij met vooral de bewuste meisjes als feitelijke daders – en vanzelfsprekend Russell als geestelijke verantwoordelijke. Het uitzonderlijke aan deze roman vind ik hoe Emma Cline niet meteen naar een sensationele pointe lijkt toe te werken. De afgrijselijke feiten zijn wat ze zijn: afgrijselijk. Emma – vreemd om een auteur bij de voornaam te noemen trouwens – focust op de beladen weg ernaartoe. De kracht ligt in de omschrijving van hoe het zover kan komen, hoe mensen zich zo laten brainwashen dat ze anderen vermoorden.
Ik ken de historie van de gruwelijke seriemoordenaar Charles Manson niet in detail, blijkbaar liet Emma Cline zich voor haar debuutroman inspireren door zijn werk – in hoeverre dat OK klinkt voor dergelijke übernegatieve gebeurtenissen.
‘De meisjes’ kruipt onder je vel, op een manier die steeds onaangenamer en ongemakkelijker wordt zonder dat je echt de vinger kan leggen op wat daar precies de oorzaak van is. En laat dat nu net de vraag zijn waar Evie Boyd na al die jaren nog mee lijkt te worstelen… Zou ik ook… Wat als ik niet…
‘De meisjes’ holderdebol.comder kopen?
