Een boek van Arnon Grunberg

Het was mijn eerste Arnon Grunberg. En net zoals ik dat had met Dimitri Verhulst, kan er absoluut geen sprake van zijn van liefde op het eerste gezicht. Integendeel. Bij Godverdomse dagen op een godverdomse bol heb ik mezelf echt moeten dwingen om dat nochtans weinig pagina’s tellende boekje uit te lezen. Grappig dan wel dat Radio 1 net hém opbelde rond wat auteurs vinden van of hun boek al dan niet uitgelezen wordt.

Ook met Arnon Grunberg klikt het niet echt. Bij beide heren verwijt ik absoluut geen gebrek aan talent, ze kunnen het bijzonder treffend verwoorden. Misschien is dat wel waarom het niet lukt met Grunberg: dat hij gitzwartheid zo mooi omschrijft. Ik word er zowaar zelf even geluksambitieloos van als het hoofdpersonage Christian Beck.

Tijdens dit schrijven merk ik dat NTGent hier ook een toneelstuk rond produceerde, met Wim Opbrouck als de man die niet meer voor zichzelf kan leven. De man die van qua eindproduct evolueert van kortverhalen naar gebruiksaanwijzingen – zonder dat ik daar een waardeoordeel aan wil verbinden. De man over wie ik voor de rest niet al te veel kwijt wil, omwille van de spoiler alert en mijn afwezige empathie. En ik bedenk: dat is net het type toneel (zonder het gezien te hebben, dus een absolute assumptie) waarom ik toch altijd wat aarzel om naar toneel te gaan kijken.

Wat nu? Moet ik Grunberg nog een kans geven? Of concludeer ik na dit eerste boek best simpelweg dat hij mijn type schrijver niet is?

‘De asielzoeker’ holderdebol.comder kopen?