Een theaterstuk van Jan Eelen
Vorig jaar greep ik naast tickets, maar bij het ingaan van het tweede seizoen reageerde ik gelukkig op tijd. Resultaat? Drie zitjes in NTGent voor God van de slachting – het met wapperende palmtakken binnengehaalde theaterdebuut van Jan Eelen.
Naar een toneelstuk van Yasmina Reza, ook verfilmd door Roman Polanski en nu dus bij de hoorns gevat door de man die alleen maar succesverhalen op zijn regisseursstoel staan heeft – denk In De Gloria, Het Eiland, De Ronde.
Het uitgangspunt is een ruzie tussen twee elfjarige jongetjes, met twee uitgeslagen snijtanden tot gevolg. De ouders willen dit onderling oplossen. Enerzijds Michel en Veroniek, de mama en de papa van Bruno – het slachtoffer. Anderzijds Alain en Anette, de mama en de papa van Ferdinand – de geweldpleger. Of misschien ligt het niet zo eenvoudig. Veel wil ik er eigenlijk niet over kwijt. Maar wat in eerste instantie richting een snelle afhandeling lijkt af te stevenen, wordt steeds hilarischer. Steeds minder volwassen. Steeds absurder. Steeds meer o zo 100% Jan Eelen.
Ik vond het persoonlijk steengoed. Goed gelachen, goed gerelativeerd. Ik ben als ik toneel op de agenda zet (wat ik niet zo vaak doe) altijd bang dat het iets hautains of übercultureels wordt, maar ‘God van de slachting’ vult perfect mijn verwachtingen in.
Alle respect voor de vier acteurs ook: Frank Focketyn, Els Dottermans, Oscar Van Rompay en An Miller. Het moet nogal wat energie vragen om anderhalf uur zo intens en onafgebroken te acteren. Die paar keer de slappe lach en die ene keer ‘Alain!’ in plaats van ‘Michel!’ vergeven we Veroniek graag. Wat een rasacteurs zijn ze stuk voor stuk. Frank, Els en An zien we regelmatig aan het werk op televisie. Maar Oscar ontdek ik als theateracteur voor het eerst. Alle respect, nogmaals, alle respect.
Ik kijk al uit naar theaterbaby nummer 2 van meneer Eelen. Nu heb ik de smaak voor een streepje toneel wel te pakken. Olympique Dramatique. Antigone. O ja, ik heb er erg veel zin in… In Geert Van Rampelberg in het bijzonder, maar dat was uiteraard op fluistertoon.