Een boek van David Van Reybrouck

Het eerste boek bestaand uit volzinnen dat ik op Kindle las; de vorige twee waren namelijk graphic novels (Habibi en Blankets van Craig Thompson). En meteen al een serieuze kloeft van bijna 700 pagina’s… Drie dingen wil ik kwijt over Congo. Eén. Ik vind het een ongemeen boeiend boek. Twee. Desalniettemin heb ik mezelf moeten forceren om er door te geraken. Drie. Ik bewonder de schrijfstijl van David Van Reybrouck. Prachtig!

Eerst even over dat boeiende. De auteur gaat de gigantische uitdaging aan om de volledige geschiedenis van Congo te vertellen, hoe complex die ook mag zijn. In zijn inleiding wijkt hij uit naar de vroegere stammen eeuwen geleden, om dan in te zoomen op de ‘Scramble for Africa’ met het koloniale tijdperk als gevolg. Hij vervolgt met hoe het Congo vergaat na de onafhankelijkheid in 1960 om te eindigen met geschiedkundige feiten die ik mij nog uit nieuwsuitzendingen herinner.

Boeken van bijna 700 pagina’s lees ik persoonlijk niet zo vaak. Ik hou het meestal bij 500 en minder, en al zeker geen non-fictie boeken… Misschien kan het feit dat ik bijna drie maanden over Congo gedaan heb ook aan mijn behoorlijk mislukte multireading experiment toegewezen worden. Ik heb het echt geprobeerd: verschillende boeken tegelijkertijd en bij voorkeur dan eentje fictie in combinatie met eentje non-fictie. Maar het ligt mij niet. Telkens gaat mijn voorkeur uit naar een bepaald boek dat ik dan in één of meerdere rukken uitlees en blijft het andere – in dit geval Congo – verweesd achter.

Tot slot een diepe buiging voor het schrijftalent van David Van Reybrouck. Meerdere keren overviel hij mij met een zin waarvan ik dacht: “Man, dit is mooi!” en naar mijn gewoonte tweet ik die dan doorgaans. Wat dacht je van de volgende?

Het waren geen druppels die vielen, maar slierten glas, vloeibare reageerbuisjes.
(over een hevige regenbui)

De duikplanken waren gedachtestreepjes zonder tekst.
(over een verlaten zwembad)

Daarnaast pakte hij mij vaak door Congolese gewoontes en dergelijke meer te omschrijven. Ik denk aan een passage waar hij met twee jonge theatermakers naar een rebellengebied wil trekken om met hen te praten. Eerst moeten ze langs een versperring van het leger, dan door een niemandsland en dan langs een volgende versperring van de rebellen. De jongemannen zijn overtuigd dat ze doorgelaten zullen worden omdat ze dreadlocks hebben, omdat ze dus cool zijn. Dreadlocks en roadblocks, erg mooie scène. Of hoe men in Congo graag laat zien dat iets nieuw is, door prijskaartjes te laten hangen of beschermplastiek niet te verwijderen bijvoorbeeld.

Een absolute must read voor iedereen die het verhaal van onze voormalige kolonie wil proberen te begrijpen, met de klemtoon op proberen te.

‘Congo’ holderdebol.comder kopen?