Een boek van Niccolò Ammaniti

De veelbelovende lofbetuigingen op de flappen van onder meer Herman Koch veroorzaakten een verwachtingsvol omslaan van de eerste pagina. Meteen merk je dat het zaak wordt om de Italiaanse namen in dit verhaal (Pietro Moroni, Gloria Celani, Graziano Biglia, Erica Trettel, Italo Miele, Flora Palmieri en vele anderen) helder te onderscheiden. Maar nog geen hoofdstuk later weet je dat Ammaniti jou daar door zijn meeslepende stijl moeiteloos in zal doen slagen. Je wordt als het ware een inwoner van Ischiano Scalo die de lotgevallen van de zorgvuldig uitgewerkte personages met ietwat nieuwsgierige belangstelling volgt – de paar omzwervingen naar wel reële plaatsnamen als Saturnia of Rome incluis.

De auteur schrijft hoofdstuk na hoofdstuk vanuit een andere verteller: nu eens Pietro, dan weer Graziano, maar steeds lijk je met elk van hen te versmelten en werkelijk te begrijpen hoe ze zich voelen – behalve dan als een verschrikkelijke pestkop het woord krijgt.

Een omschrijving – eigenlijk best stom – die mij doorheen het verhaal tweemaal treft, is wanneer Ammanitit de borsten van een bepaalde dame schetst als twee enorme mozzarella’s. Hilarisch toch? Wij kennen de vergelijking met fruit (meloenen of appels), heel af en toe groente – denk aan de bloemkolen van André van Duin. Maar mozzarella, dit kan enkel van een Italiaan komen…

Superlatieven te over voor Ammaniti. Ik lees absoluut meer van hem!

‘Ik haal je op, ik neem je mee’ holderdebol.comder kopen?