Een boek van Dimitri Verhulst
Het spijt me, meneer Verhulst. Maar sinds het opflakkeren van mijn leesmicrobe heb ik nog geen enkel boek met zo weinig goesting doorploeterd. En doorploeteren was het… Terwijl andere romans de laatste maanden vlotjes achter de kiezen verdwenen, worstelde ik gigantisch met dit paginatisch niemendalletje.
Waarom?
Wel, ik weet het niet zo goed. Misschien is het de schrijfstijl van Dimitri Verhulst. Ik vind die persoonlijk iets te plat, hoewel adepten beweren dat ‘Godverdomse dagen’ eigenlijk een uitzondering in zijn oeuvre is. Tegelijk fascineert het mij dat de auteur mij toch zo kan prikkelen dat ik het boek niet terzijde leg – wat mijn tevens leesgierige vriendin meermaals suggereerde tot met aandrang adviseeerde. En wellicht heb ik geen recht van spreken, want online besprekingen geven aan dat Verhulst inderdaad keer op keer een verschillend type roman brengt. Zonder die andere te lezen – waar ik op dit moment eerlijk gezegd weinig neiging toe voel – hou ik mij beter afzijdig. Maar toch. Als ik de intentie uitspreek om het boek ritueel te verbranden, moet het mij toch behoorlijk tegen de borst stoten.
Dimitri Verhulst, ik beloof dat ik ooit nog een ander boek van jou probeer. Doch geef mij even de tijd. Dit verhaal over het – beter gezegd ’t, of ook wel de mensheid in zijn algemeenheid – wens ik enigszins te verteren…
‘Godverdomse dagen’ holderdebol.comder kopen?
Ik heb hem zelfs helemaal niet uitgelezen. :)
“De laatste liefde van mijn moeder” vond ik plezante lectuur, al was dat misschien vooral omwille van de realistische Vlaamse weergave. Misschien die eens proberen? Denk ik dat ik binnenkort de Helaasheid der dingen eens ga proberen.
Het zou verplichte schoolliteratuur moeten worden.
Er staat zoveel verduidelijking in aangaande het “Mensdom”.
Wie dit niet wilt lezen of het zomaar niks vindt loopt met verschrikkelijke oogkleppen op. Ik kan het nog verschillende keren herlezen.
Les gouts et les couleurs… :)