Ik ben opgevoed met het adagium ‘Wat je begint, moet je afmaken!’. Zo speelde ik dwarsfluit tot mijn achttiende, de laatste jaren vooral met tegenzin. Maar opgeven dat stond niet in het woordenboek van mijn ouders.
Zo trek ik dat nog steeds in mijn leven door. Boeken lees ik uit. Opgestarte initiatieven zet ik – soms tot treurens toe – verder. Opdrachten werk ik af. Als ik dat niet doe of ik bereik een eindresultaat dat onder mijn niveau ligt, dan voel ik mijn schuldig / slecht / rot. Omdat ik mensen ontgoochel, omdat ik ondermaats presteer. Ook al schreeuwt mijn buik “Neen!”, mijn hoofd probeert vooral vol te houden. Doorzettingsvermogen demonstreren. Woord houden. Beloftes nakomen.
Wel, ik leer mezelf om eens te durven met mijn hoofd tegen de muur te lopen. Durven falen. Durven stoppen. Durven opgeven.
Tijd is een kostbaar iets. Ik wil zo optimaal mogelijk leven en mijn weken, dagen, uren, minuten vullen met dingen die ik leuk vind en mensen die ik graag heb.
Een welgemeende “Foert!”.
En mijn excuses richting Culinaria. Vooral allen daarheen!
yes yes yes.
Ik ben volledig voor niet te rap opgeven.
en er zijn momenten dat het niet meer gaat.
Vooral dat van die boeken herken ik.
ja soms is een boek echt niet war ik nu nood aan heb en dan is het ok om dat los te laten.
en misschien komt er een moment dat het me beter ligt, of niet…
Groeien doe je door en door te zetten en te falen. Want als je nooit mag falen, dan begin je uiteindelijk enkel nog aan dingen die je aankan.
En liever stoppen met één iets, dan mezelf kapot maken om vol te houden en dan helemaal er aan onder doorgaan en in een burnout terecht komen, zoals veel mensen die met perfectionisme kampen en niet willen opgeven.
Door op tijd NEE te zeggen, zeg ik ook JA tegen andere dingen.
En zolang ik geen NEE kan zeggen., zolang is mijn JA geen fluit waard.
y