Een boek van Kees van Kooten

Tijdens een weekendje Breskens belanden we in De Drvkkerij, een bijzonder fijne boekhandel in Middelburg. Met een paar dagen Londen in het vooruitzicht schaf ik de handige gids ‘100% Londen’ (in het verleden overtuigd door ‘100% Hamburg’). Ik moet bekennen dat “En ontvang hierbij gratis ‘100% Brussel'” als verkoopsargument de uiteindelijke trigger was… Aan de kassa blijkt bovendien dat ik in het kader van de literaire week in Nederland ook nog ‘De verrekijker’ van Kees van Kooten krijg. Drie boekjes voor de prijs van één. Niet mis!

Nooit eerder las ik iets van Kees van Kooten, dus dit verhaal van 95 pagina’s lijkt mij de ideale kennismaking. De auteur snijdt bovendien twee topics aan die mij na aan het hart liggen: WO II (wel nog meer voeling met WO I omwille van thesis) en de evolutie van analoog naar digitaal.

Kees haalt een jeugdsentimentele herinnering op aan een verrekijker, waarover hij in het archief van zijn vader een brief terugvindt. Een kolonel tikt vader van Kooten namelijk op de vingers wegens het niet uitschrijven van een vorderingsbewijs voor deze kijker in 1940. Doorheen het verhaal probeert hij te begrijpen hoe zijn zo aardige en hypercorrecte vader zoiets over het hoofd kon zien. Af en toe slaat hij aan het fantaseren, maar uiteindelijk achterhaalt hij de waarheid wel.

Tussendoor etaleert Kees van Kooten zijn woordkunst, waar ik vanzelfsprekend tonnen respect voor betuig. Dat hij meermaals mijmert over digitaal versus papier (zowel lezen als schrijven), wekt daarenboven mijn interesse. Niet in het minst omdat ik momenteel Digital Media Europe 2013 bijwoon, een conferentie over ‘shifts in the media industry | digital revenue | innovatie’.

En ja, Kees kan mij als lezer krijgen. Ik lees in de toekomst meer van hem!